Getuigenissen
Herinneringen van Anita, een meter die haar petekind Glory ging bezoeken....
In 2016 kwam AKOUYO met Glory in ons leven. Wij vonden het vanaf minuut 1 een prachtig initiatief. Kort nadien hoorde ik van Annelies dat je eventueel meekon naar Togo! Ik heb er over nagedacht, besproken thuis en gedacht : als ik hier niet inpik zal het misschien nooit meer gebeuren.
De eerste reis (2017) heeft mij overspoeld met emoties: ik werd echt met mijn neus op de feiten gedrukt.
Ronny zei : Afrika sluit je in je hart of verafschuw je vanaf het eerste bezoek. En het was echt zo. Voor mij: liefde bij de eerste stap in de hete, vochtige, geurende lucht van de vlieghaven in Lomé.
De trouwe ploeg van Akouyo stond ons op te wachten en Dodji reed ons in zijn ouwe Toyota door de keidrukke stad. Oorverdovend lawaai, claxonnerende scooters, volgeladen met manden, kinderen , vrouwen en mango's opgestapeld achter de chauffeur. Stinkende uitlaatgassen van de Europese afgedankte vierwielers, ik heb meer dan een keer mijn ogen stijf dichtgeknepen want er zijn geen verkeersregels daar. Verkeerslichten zijn er wel: op de grote kruispunten staan lichten, maar niemand stoort er zich aan. Iedereen voor zichzelf en God voor allen. Dat is hun motto denk ik!!
Terwijl we racen door de stad dendert het mooie: Je veux te louer, je veux t'adorer- lied door de auto. Heerlijk!
https://www.youtube.com/watch?v=uywZL1E027w
We werden afgezet bij de B&B. Een heel eenvoudig, bijna armoedig onderkomen. Maar dat stoorde niet echt. Ontbijt moesten we zelf halen om de hoek en koffie of thee had Ronny meegenomen.
Het enige moeilijke daar was de douche. S'avonds na een dag in de warme Afrikaanse dorpjes, verlang je echt wel naar een frisse douche... Pech. Er kwam een heel klein straaltje water uit de kraan, genoeg om één voet te wassen. Zucht. Maar je neemt het erbij, het hoort zo daar denk je dan.
Ik herinner mij de mooie lanen in Lomé, beton of asfalt, dat zou ik niet weten, maar ze stopten bij elke zijstraat! Nog 5 of 10 meter straat en dan niks meer. Rode aarde, stenen en grote plassen want het was regenseizoen daar.
Maar de zijstraten waren voor mij het echte Togo: de stalletjes met brood langs de straat, de vleesverkopers onder een afdakje(vliegen in de prijs begrepen)kokende mama's met baby's op hun rug, kapperssalons op straat met de klant in een Toyotazetel, markten met auto onderdelen , fietsen, te veel om in je op te nemen.
En dan de geuren: stoofgeuren van uien, look, benzinegeuren, oliegeuren, visgeur, alles door elkaar zindert door de straatjes van Togo.
We bezochten veel gezinnetjes, nieuwe mensen maar ook gezinnen met problemen. Mannen heb ik niet vaak gezien. Mama's met een hele rits kinders aan hun rokken of op hun rug of heup.
Ze vragen niet echt hulp maar tonen hun levensomstandigheden aan de Akouyoploeg. Woorden zijn niet nodig, ze wonen in een piepkleine hut of schuurtje zonder raam en met een doek als deur. Eigenlijk wonen ze buiten en slapen in dat hok, op de grond. Water en elektriciteit is er niet. Kleine kinderen en vrouwen sleuren met enorme watervaten kilometers ver. Nergens toiletten of zelfs hudo's te bespeuren
Wat heel opvallend is : als de mensen bijeen komen op school of voor een bijkomst van Akouyo, zijn ze allemaal netjes. Witte lange rokken zijn echt wit! Kleurige en mooie kinderen met nette mama's op het schoolpleintje.
Akouyo is ook overal welkom. Zelfs in de meest armoedige huisjes(lees hutten) word je iets aangeboden. En de kinderen zwermen om je heen, bedelen ook natuurlijk. Hoe zou je zelf zijn?
Schrijnende contrasten.
Wij hebben nu eventjes water tekort en we vinden dat al moeilijk , het zou anders moeten zijn, alleen al voor de kinderen.
Met dank aan Annelies en Ronny voor hun geduld en begrip en verder aan iedereen die Akouyo steunt , voor of achter de schermen! Jullie maken het verschil voor heel veel kinderen!
Anita
Paul, Liesbeth en hun 3 kinderen Lotte, Warre en Nette gingen mee op missie naar Togo.... Ze schreven hun ervaringen neer.
Laat ons beginnen met te benadrukken dat geen woorden deze ervaring zouden kunnen beschrijven.
We zijn ondergedompeld in de werking van Akouyo.
Een kei goede lokale verankering door Napo, Dodji en 'den architect' is misschien wel het belangrijkste dat we gemerkt hebben. En laat het gezegd zijn, ook de autonomie van de lokale organisatie, die dan tijdens Covid tijden gewoon blijft doordraaien. Hoe knap is dat al op zich !
De Cour
Soit, we zijn ter plekke geweest, mee de brousse in, naar 'de Cour'. Daar hebben we vooral alleenstaande vrouwen gezien en kinderen die bovenop de sociale problemen ook nog eens een mentale of lichamelijke achterstand hadden. De Cour van Akouyo biedt een plek waar deze vrouwen in veiligheid met hun kinderen kunnen wonen.
Op de cour is ook een waterput waar een beurtrol voor is opgesteld zodat iedereen zijn 'waterwinkel' dient open te houden, en ook een beetje inkomsten kan krijgen uit het verkochte water.
Hetzelfde geldt ook voor de molen die toen werd aangekocht om mais te malen, als de mensen ter plekke een beetje handel kunnen drijven, zijn ze in alle geval aan het werk, en zorgen ze zelf voor hun inkomen en eigenwaarde.
Nog even snel naar de winkel om een naaimachine te halen, en ja, zo is er ook nog iemand bezig die naait en zo een beetje aan de bak komt, het gonst van de bedrijvigheid die hard nodig is om te overleven.
De memorabele momenten
Wat ons nog het meeste opviel als algemeen beeld is 'het algemeen niets', ja er is daar echt niets in Togo. Geen water, geen elektriciteit, geen werk, geen ronkende bedrijvigheid, ... niks, en iedereen lijkt ook te wachten op iets dat gaat komen. De gelatenheid in het lot, en het feit dat er effectief niets om handen is, is alvast voor ons een surreële vaststelling.
Een andere dag zijn we naar het stamhoofd geweest om te onderhandelen, is het mogelijk om een stukje land te mogen kopen om een medisch centrum op te bouwen? Gelukkig had de organisatie Akouyo al jaren goede contacten en een goede naam zodat dat ook niet echt een groot probleem zou kunnen zijn, en zowaar een heel dik jaar later is het medisch centrum opgericht.
Een bezoek aan een school waar toiletten zijn geïnstalleerd (op de verkeerde manier) geeft dan weer aan dat het daar niet zomaar loopt. Als er geld mee gemoeid is wil iedereen wel een stuk, maar niet iedereen wenst er een tegenprestatie voor te leveren... eigenlijk een beetje zoals bij ons, maar gezien ze in de marge van niets aan het morrelen zijn blijft er dan ook snel helemaal niets over.
Een pakkend bezoek aan het TOTAL station, waar we wat pakken koeken en drank gingen halen. Uiteraard kon die man niet teruggeven, en aangezien het om niet veel ging gaven we al snel aan dat die man het verschil mocht bijhouden. Onze verbazing was echter groot toen we na een dag of 3 terug daar voorbij kwamen en weer een stukje voorraad insloegen, en uiteraard voorbereid op de truck dat het wisselgeld op was de man bij het afrekenen prompt hetgeen we vorige keer teveel hadden betaald van de rekening aftrok. Dit hadden jullie nog te goed zij hij. Het blijft verbazen.
Wat me ook nog bijblijft is de namiddag voor de Akouyo kinderen in de speeltuin. De flesjes frisdrank werden in 1 teug naar binnen gewerkt (en het waren er grote hoor)... uit angst dat iemand anders zou overnemen en er niets meer zou zijn.
Besluit
We zijn overal met open armen ontvangen, en je merkt dat Akouyo op een niet kolonialistische manier zijn ding doet, met beperkte middelen, maar met een hele grote impact voor de kinderen ter plekke die anders echt een zielige toekomst zouden hebben.
Wat een mooi project, welk een fantastische mensen die er zich achter zetten. Bedankt Akouyo voor al uw inspanningen en bedankt om ons die fantastische mensen ter plekke te leren kennen.
Meter Nancy getuigt... Zo bijzonder is VZW Akouyo voor mij 😊....
In 2017 leerde ik Annelies kennen op een bijeenkomst van "Ferm". Haar aanstekelijk enthousiasme trof me diep toen ze over VZW Akouyo vertelde. Ja, dacht ik, voor deze VZW wil ik me graag engageren want ze zijn "ECHT" betrokken met het leven in Togo.
Hun inzet verdient alle respect en steun.
Ik gaf me dus op als kandidaat "meter" en al snel kwam er een ongewone vraag "Of ik een jonge dame van 19 jaar ter harte wou nemen?"
Irène was opgegroeid in een weeshuis en was er, samen met nog een paar andere jongeren, op straat gezet wegens "te oud". Zonder geld, familie of huisvesting ging ze op zoek naar hulp en kwam ze bij de VZW terecht. Die zochten, samen met haar, naar oplossingen. Ze vonden mij als meter en gelukkig kon ze via via tijdelijk bij familie terecht. We hoorden dat ze graag wou verder studeren en zochten via het internet naar mogelijke opleidingen. Zo kwam ze bij de VZW Embracing Life terecht welke een professionele opleiding voor naaister organiseerden. Ze volgde een opleiding van drie jaar welke ze met glans heeft afgewerkt. Als meter regelde ik huisvesting voor haar en met de maandelijkse steun betaalde ze haar eten en verzorging. Uiteindelijk behaalde Irène midden 2021 haar diploma en begon haar zoektocht naar werk.
Niet eenvoudig voor een jonge mama met een kleine baby waarvan de vader haar in de steek liet. We zochten en vonden een plekje, vlakbij het medisch centrum welke VZW Akouyo bouwde. Ze kwam op de koer wonen met Casimir, haar zoontje en VZW Akouyo installeerde een container waar ze een winkeltje kon opstarten. Ze heeft dus een goed dak boven haar hoofd, eten en werk... alleen de klanten ontbreken nog wat om helemaal alleen op eigen benen te kunnen staan. Daar werken we momenteel aan.
Er is inspiratie voor oplossingen. We stimuleren ondernemerschap en laten vooral niet los als het eens wat moeilijker gaat. Irène volgde lessen om mooie draagtassen te maken en het resultaat mag er zijn. Ze heeft een mooi promo-bord aan haar winkeltje. Maar van draagtassen maken kan je niet leven in Togo dus zoeken we nog verder naar wat mogelijk is. Voeding heeft iedereen nodig, dit wordt waarschijnlijk ons volgende aandachtspunt.
Och, en nog even dit meegeven! "Leve Whatsapp" want al snel kon ik met haar in contact treden. Irène kreeg van ons een GSM met Whatsapp-connectie (is daar spotgoedkoop!) en zo konden wij alles opvolgen wat ze deed.
Als meter heb ik de voorbije vijf jaar bijna wekelijks contact met haar gehad. Velen zeggen dat Irène geluk heeft met mij als meter maar ik voel het omgekeerd aan. Ik heb geluk met haar. Onze relatie is hecht en onbetaalbaar!!